یک مثلی هست که میگه «بگو با که دوستی تا بگویم تو کیستی». حالا مصداق عالیش شده جریان این «رهبر» فلان فلان شده ما و دوستای صد تا یه غازش. وضعیت مای بدبخت هم که شده مثل بچه های یه خونواده ای که یه بابای شیره ای بی فرهنگ لات چاقو کش داشته باشن که چند وقت یه بار هم دوستهای آشغال مثل خودش رو به خونه میاره و باهم میشینن حالا یا عرق خوری یا وافور کشی یا هم یاوه گفتن و فحاشی.
حالا شما ببین، الان توی دنیا که به قول معروف دیگه شده مثل دهکده که همه همدیگه رو میشناسن، شما ببین این بلانسبت «رهبر» ما چه آشغالهایی رو جمع کرده دور خودش، اینهمه آدم و انسان و رهبر توی دنیا هست، این وسط سه نفر هستند که در تمام دنیا معروف هستند و انگشت نما به آشغال بودن، الوات و جاهل بودن و بی پدر و مادر بودن، هیچ جا، هیچ مناسبت بین المللی هم نه کسی راهشون میده معمولا، نه خودشون میرن. حالا این یعنی تصادفیه که همین سه نفر نه فقط میان تهران بلکه هر سه تاشون میرن با شخص خامنه ای رهبر (بلانسبت حاضرین)هم ملاقات میکنن؟!
شما ببین، این سه تا کی هستن مثلا:
یکیش عمر البشیر، رئیس جمهور سودانه که به خاطر کشتار و نسل کشی که توی دارفور راه انداخته الان از طرف همه دنیا خودش و دولتش تحت تحریم هستن، حتی
دیوان بین‌المللی کیفری لاهه هم که هیچوقت چنین کاری نکرده بوده حکم بازداشتش را
به اتهام ارتکاب "جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت" صادر کرده...
یکی دیگه اش کیم یونگ
نام، رئیس کشور و صدر هیات رئیسه مجمع عالی خلق کشور کره شمالیه، که به نظرم شیخ سعدی و خواجه حافظم میدونن چه آشغالیه و چه بلایی بر سر کره شمالی و مردمش آورده، و خوب از طرف اهالی دهکده هم تحت تحریم هست و کلا از جامعه جهانی طرد شده.
اونوقت سومیش کیه؟! رابرت موگابه،
رهبر زیمبابوه. یعنی کسی که آنقدر وحشی گری کرده و آدم کشته توی مملکت خودش که کلا زیمبابوه رو تبدیل کرده به جهنم، و بلایی به سر کشورش آورده که قحطی و خشکسالی پدر مردمش رو در آورده، خودش هم که تحت تحریمه و کلا همه دنیا به چشم نفرت بهش نگاه میکنند.
اینها هر سه تاشون نه تنها دعوت شدن و هفته گذشته اومدن به کشور ما، بلکه هر سه تاشون هم رفتن نشستن با خامنه ای گل گفتن و گل شنفتن، یا همون که گفتم، به خونه ما اومدن و با بابای بی پدر و مادرمون سر بساط نشستن، و خامنه ای هم با وقاحتی که شنیدم حتی توی بچه گیش هم تا این حد نبوده، از هر سه اینها تعریف کرده که چه آدمهای خوبی هستن.
آخه آدم این چیزا رو کجای دلش بذاره؟ خیلی خیلی عذر میخوام، گلاب به روی شما، اما به قول مرحوم میرزاده عشقی، پدر ملت ایران اگر این بی پدر است، به چنین ملت و گور پدرش باید رید.
