در زندگی هر انسانی و هر ملتی روزهایی میرسد که چشم آدم ها با گذشت زمان بر بعضی واقعیت ها باز میشود، و قادر میشوند تا در صحت بعضی چیزهایی که روزی برایشان «واضح و مبرهن» به نظر میرسید شک کنند.
دولت و ملت آمریکا بعد از گذشت چهل سال از کودتایی که عواملش در ایران طراحی کردند به مرحله ای از رشد و بلوغ بین المملی رسید که توانست به روشنی به اشتباهی اعتراف کند که میتوانست تا مدتها به راحتی در پشت در های بسته و مدارک محرمانه مخفی نگاه دارد، و از مردم ایران عذر خواهی کرد.
آیا آن زمان نرسیده که دولت و مردم ایران هم به درجه ای از بلوغ اجتماعی و سیاسی در میان جامعه بین المللی دست بیابند که قادر باشند به رفتار زشت و ناپسندی که سی و پنج سال پیش انجام دادند نگاه مجددی بکنند و مسئولیت اشتباه تاریخی خود را قبول کنند، و از مردم آمریکا به خاطر به گروگان گرفتن غیر اخلاقی دیپلمات هایشان بر خلاف عرف و عادت و قوانین بین المللی عذر خواهی کنند؟
آیا مثلا تجربه تلخ جمعی اخیر و دردی که به گروگان گرفته شدن مرزبانان کشورمان بر ما تحمیل کرد این قدرت را نداشت که ما را به فکر بیاندازد که چه دردی به مردم و خانواده های دیپلمات های آمریکایی تحمیل کردیم زمانی که آنها را به گروگان گرفتیم و بیش از یک سال در بند نگاه داشتیم؟
اشتباه کردن غیر قابل اجتناب است و هیچ فرد یا ملتی، دانا یا نادان، در زندگی و در تاریخ خود از آن در امان نبوده. اما آنچه انسانها و ملت های دانا را از نادان ها جدا میکند عکس العملی است که قادرند در قبال اشتباه خود نشان دهند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر